حیا

بسمه تعالی

حیا:

در کتاب «تذکره الاولیا» نقل است که جناب سهل بن عبدالله تُستَری گفت:«حیا بلند تر است از خوف؛زیرا حیا خاصان را بود و خوف علما را»

و حیا چه مرتبه ای است که بنا به گفته ی جناب سهل ، انسان با حیا مقامش بالاتر است از علما؟!

چگونه ممکن است که آن انسان بیسواد باحیا مقامش رفیع تر شود از آن انسانی که سالیان سال از عمر خویش را صرف تعلیم علم حصولی کرده؟!

آن شخص اول  که عالِم است، به فکر خویش به فلان مطلب علم می یابد از این پس با استناد به عِلمش از آن امر به آن می پردازد ، یا از آن دوری می کند و دیگران را از آن با خبر می کند.

ولی شخص دیگر به آموختن نیاز ندارد و به آنچه که در وجودش دارد، به امور خویش است.این شخص به منزله ی همان شخص با حیاست.

آن عالِم  به دلایلش استنادکرد و از منکر خوف داشت و شاید روزی خود را با ادله ی غلط راضی کند و خوفش را نادیده بگیرد ولی شخص دیگر خودش را دلیل حجت بر خودش دارد و هرگز شک و ریب در دل ندارد و از منکر حیا می کند که مرتبه ای بالاتر از خوف است و یقینی بالاتر از یقین عالِم.